Á Íslandi!

Lóa vinkona kom á sunnudaginn og fór með krakkana út að gefa öndunum brauð í nístingskuldanum á meðan ég pakkaði og þreif fyrir ferðina til Íslands.  Hún Sigrún frænka var síðan svo yndisleg að koma með okkur upp á Kastrup um kvöldið og hjálpa okkur með allt okkar hafurtask.  Flugvélinni seinkaði ögn í loftið og fylgdumst við með því þegar flugvélin var háþrýstisprautuð með afísunarvökva áður en við lögðum í háloftin.  Flugið gekk vel en göðminngóður hvað veðrið var slæmt í lendingu á Keflavíkurflugvelli.  Ég hélt bara um Jódísi, lokaði augunum og beið bara eftir að við skyllum til jarðar.  Eysteinn var við gluggann og sagði ,,Mamma, þig langar ekki að sjá vængina á vélinni"  Þá sveifluðust þeir til og frá af fullum krafti.  Jiminn hvað ég var fegin þegar við lentum og þá rifjuðum við farþegar upp gamlan góðan sið og klöppuðum fyrir flugstjóranum.  Þá var klukkan að detta í miðnættið.

Halldór og pabbi biðu eftir okkur og höfðu mátt bíða lengi án þess að vita nokkuð því allir skjáir voru bilaðir í móttökurýminu svo þeir vissu ekkert hvort eða hvenær við höfðum lent.  Jæja, eftir að hafa knúsað kallinn og pabbann drifum við okkur í snarbrjálaðaveðrinu á Selfoss og vorum komin heim um kl. hálftvö.  Mánudagurinn var notaður til að flytja sálina milli landa og jafna sig eftir langan sunnudaginn.  

Á þriðjudaginn átti Halldór tíma hjá lækninum um morguninn svo við rifum okkur á fætur og brunuðum í bæinn.  Þó við værum bara að fara í viðtal leið okkur báðum eins og við værum á leið í endajaxlatöku.  Stress og kvíðahnútur í maganum.  Guðmundur, læknirinn hans Halldórs, byrjaði á því að spyrja mig hvort ég vissi hvað væri í gangi og ég var að spá í að svara að ég hefði eitthvað heyrt að hann væri með svínaflensuna en ákvað að láta kyrrt liggja og játti því að ég vissi það.  Mér fannst hann alveg frábær og hann svaraði öllum spurningum okkar af bestu getu og gaf okkur allan tímann í heiminum.  Hann var svona eins og að fletta upp upplýsingum á netinu, bara þuldi upp staðreyndir og svaraði algjörlega tilfinningalaust öllu því sem við vildum vita.  Þannig vil ég hafa það.  Staðreyndir svo ég viti hvað er að fást við.  

Eitlakrabbi: Marginal í eitlum en MALT í auga (dreifingin kallast þetta sagði hann).  Þetta marginal er eitthvað sjaldgæft mein (já auðvitað!) og eins og ég skrifaði áður, er þetta eitthvað sem hægt er að halda niðri og svæfa með lyfjum en ekki hægt að fjarlægja nema með beinmergskiptum, sem eru hættuleg, svo það er reynt að halda þessu sofandi eins lengi og unnt er með lyfjum.  En eins og Guðmundur sagði þá fleygir krabbameinsvísindunum áfram á ógnarhraða og sagði hann að það tæki almennt um tvö ár frá því stökkbreyting frumna væri kortlögð þangað til byrjað væri að prufa lyf á sjúklingum, svo hver veit nema eitthvað verði komið eftir nokkur ár sem útrýmir þessu .  Ég róaðist um allan helming við að tala við þennan lækni og fá þær upplýsingar sem mér fannst vanta.  Mér finnst betra að vita allt, kannski svona eins og til að hafa vaðið fyrir neðan mig og fá ekkert óvænt í andlitið.  Vita við hvað er að fást.

Klukkan átta á miðvikudagsmorgun vorum við svo mætt upp á deild þar sem byrjað var að dæla í hann mörgum mismunandi lyfjum í yfir tveimur lítrum af vökva.  Þetta gekk allt voða vel og náðist að koma þessu öllu í hann í dag svo hann þurfti ekkert að fara aftur í dag.  Þetta náðist allt í gær.  Hann var bara hinn hressasti eftir þetta og líður afbragðsvel í dag.  Svo já, núna er þessi ferð í átt að bata hafin :)

Gott að sinni

Bless í bili! 

Athugasemdir

[GK, 28.1.2010 kl. 18:03]

Þið rokkið. Hafið það sem allra best.

[Lóa (IP-tala skráð) 29.1.2010 kl. 08:28]

Þið getið þetta alveg, sérstaklega þegar þið vitið nákvæmlega hvað þið eruð að berjast á móti núna! Ég segi bara ÁFRAM ARNRÚN OG HALLDÓR! Við höldum áfram að senda ykkur góða strauma.  

[Arnrún, 31.1.2010 kl. 00:32]

Takk esskuddnar :)

-sé núna þegar ég les textann yfir aftur að ég var frekar annars hugar þegar ég skrifaði þetta, ekkert nema endurtekningar og skringilegheit. Eeen manni fyrirgefst þaaað eins og margt annað ;)